Lees hier de recensie van het operamagazine:

Natte ogen bij Postcards from Aleppo.

Stip bovenaan staat voor mij het enige programmaonderdeel van de zaterdag en zondag dat zich als opera aanmerkt: Postcards from Aleppo van componist Merlijn Twaalfhoven en schrijver Albdelkader Benali. Twaalfhoven is een muzikale duizendpoot die aan disciplinegrenzen geen boodschap heeft. Het concept van Postcards (uit 2014) is bijzonder en doeltreffend: via Facebook is correspondentie opgezocht met mensen uit Aleppo in Syrië. Zij schreven brieven, die een idee geven van het ‘gewone’ leven van de gewone mensen in de stad. Mensen die niet strijden, maar naar school en de supermarkt gaan.

Uit de brieven wordt voorgelezen door Twaalfhoven zelf en door verteller Sabri Saad El Hamus. De vertellingen worden begeleid door een ensemble dat Twaalfhovens eigen compositie en Benali’s libretto combineert met authentieke Syrische muziek. Het ensemble is zelf ook een combinatie van Nederlandse en uit Syrië gevluchte musici.

Moeten we het een opera noemen? Misschien niet. Het is een mix van vertellen, voorlezen en zang (door de Syrische Gharib en de Nederlandse sopraan Brigitte van Hagen), met een mix van muzikale stijlen. Het resultaat is eclectisch, op het rommelige af (Twaalfhoven wil veel laten horen in een halfuur), maar wel bijzonder effectief. De verhalen krijgen door de muziek een andere lading. En in het geluid van de Syrische musici klinkt verdriet door.

Aan het einde van de voorstelling heeft het publiek een heel klein beetje gevoeld hoe het is om een normaal leven te leiden in Aleppo en staat vrijwel iedereen met tranen in de ogen. Bijzonder dat Twaalfhoven dat lukt in een halfuur. Het concept is effectief en er zitten echt mooie muzikale momenten in. Deze ‘opera’ verdient het om verder uitgewerkt te worden in een langere versie, waarmee prima door het land gereisd zou kunnen worden.